Laos!!

Hey mensen

Inmiddels ben ik alweer anderhalve week vermoed ik in laos. Heb Thijs Tomas en Wouter, zoals afgesproken dit keer, weer ontmoet in Luang Prabang om daar het Lao New Year te vieren: vier dagen lang elkaar nat gooien met emmers water en als je pech heb wordt je nog ingesmeerd met modder of een laag meel. Mooie dingen verder gezien daar, zoals een enorme waterval waar we onder hebben gezwommen. Daarna, tegen de planning in omdat ik mn bus gemist had, samen met een jongen uit Belfast gereisd naar Vang Vieng waar we hebben getubed (in een opgeblazen binnenband dobberen over de rivier en af en toe een barretje aandoen) en twee pikdonkere grotten hebben gezien waar je met een lampje met een grote accu eraan je weg moest zien te zoeken en oppassen dat je niet door de enorme spinnen werd verslonden. Heb daar trouwens de jongens ook weer gezien die daar erg van op stonden te kijken, maar zeker nog wel een paar gezellige dagen mee gehad.
Op dit moment zit ik in Phonsavan, in het oosten. Ik zit al een paar dagen in dit uitgestorven plaatsje en dat komt door het volgende:
Ik heb gisteren een busongeluk gehad in de bergen. We reden op een steile weg bergafwaards. De chauffeur schatte een bocht verkeerd in, maar kon te laat corrigeren, dus de bus is gekanteld, omgevallen en op z'n zijkant doorgegleden. Wonder boven wonder zijn we op een meter na niet in het ravijn gevallen, maar het scheelde dus weinig. Helaas is een man overleden. Hij is onder de bus terecht gekomen en was in een keer dood. Voor de rest twee mensen die er ook niet goed aan toewaren, maar zij verkeerden niet in levensgevaar. Ik zat bij het raampje waar de bus kantelde, dus ik heb een paar flinke sneeen op mn arm en been, maar die zijn inmiddels gehecht en dat komt wel weer goed. Ben gewoon heel erg blij dat ik en de meeste anderen nog leven. Ik moet er niet aan denken als we de diepte in waren gerold. Opvallend is dat de af en toe voorbijrijdende auto's en brommers geen hulp boden, dus na twee en half uur zaten we daar nog steeds, zonder medische hulp. Gelukkig hadden we zelf een stel pleisters, verband en jodium, dus we konden aardig eerste hulp verlenen. Na een tijdje bleek een voorbijganger toch tuk tuks geregeld te hebben die ons zouden komen ophalen om ons naar een hospitaaltje te brengen, 19 km terug. Daar zijn mijn wonden goed schoongemaakt, het glas eruit gehaald en gehecht en daarna hebben we (een Nederlands/Australisch stel en een Israelisch meisje, allemaal ongedeerd verder gelukkig) een bus gepakt die voorbijreed en opweg was naar de plaats waar we die ochtend vandaan waren vertrokken: Phonsavan.
Hoe dan ook, deze jongen laat zich natuurlijk niet kisten, al dacht ik het wel een poosje en wilde ik zo snel mogelijk het land uit. Maar ik ga morgen naar de hoofdstad van Laos, Vientiane, om vanuit daar richting het zuiden te trekken en nog een klein posje verder genieten van dit verder enorm mooie land.

Het allerbeste en ik hou jullie op de hoogte!

Ward